Pamiętniki wampira, część 2 - Wampir obrasta w pióra

Awatar użytkownika
Percival159
Naczelny
Posty: 553
Rejestracja: piątek 11 cze 2021, 12:06
Origin ID: Percival159

Pamiętniki wampira, część 2 - Wampir obrasta w pióra

Post autor: Percival159 » sobota 23 paź 2021, 22:34

Część druga tak mi się rozrosła w trakcie pisania, że podzieliłam ją na dwie części. ;) Dziś, pierwsza z nich...


Część 2 – Studio Medina 920, czyli wampir obrasta w pióra...


Upłynęło wiele lat, w trakcie których ciężko pracowałem, rozwijałem nie tylko malowanie i wampirologię, ale i logikę, ogrodnictwo, a przede wszystkim charyzmę, która w moim odczuciu jest kluczem do simowego sukcesu.

Bo wiecie, żeby coś osiągnąć trzeba doprowadzić do tego, żeby ludzie nie tylko nas zauważyli, ale i uznali za mądrych, inteligentnych oraz godnych zainteresowania.

Uwierzcie, to wcale nie było łatwe! Godzinami stałem przed lustrem i tak długo przemawiałem do samego siebie, aż uwierzyłem w to wszystko – co chciałem wmówić innym. I powiem Wam, że w tym przypadku, skórka warta była wyprawki.

Albowiem… gdy wzrasta nasza charyzma, Simowie zaczynają patrzeć na nas jak na liderów czy jakichś tam guru. Nie musimy już tak bardzo zabiegać o przyjaźń, a wszyscy - począwszy od pani w sklepie, a kończąc na szefie - zaczynają się liczyć z naszym zdaniem.

Największa zmiana polegała jednak na tym, że wreszcie zarobiłem przyzwoitą ilość simoleonów! Przeprowadziłem się do San Myshuno i wynająłem nieduże, ale wyglądające w miarę przyzwoicie mieszkanie. A to również nie było proste, gdyż wybicie się w zawodzie malarza to ciężka orka. Można malować niezliczone ilości obrazów i sprzedawać je… ale za grosze. Wiele różnych czynników musi się złożyć na to, by galerie zechciały wystawiać simowe prace w naprawdę korzystnych cenach.

Po przenosinach poczułem, że wreszcie odzyskuję wolność i wykonałem dziki taniec radości:

taniec5.jpg

W Forgotten Hollow nigdy nie czułem się dobrze. To tu zmieniono mnie w wampira, przez co straciłem pamięć, a wraz z nią całą swoją simową tożsamość. Zostałem wrzucony w nieznany mi świat bez żadnych umiejętności, pieniędzy i przyjaźni. Nie lubię o tym rozmyślać, ale czasem pojawia się w mojej głowie - zupełnie nie proszone - pytanie: kim wcześniej byłem? Czy może gdzieś w simowym świecie tęsknią za mną jacyś rodzice, przyjaciele czy nawet bliska, ukochana osoba? A co, jeśli byłem sierotą wychowanym w przytułku? Już nigdy się tego nie dowiem…

Ale dobrze, wróćmy do wątku, mój nowy adres to:

Studio Medina 920 i jak się pewnie domyślacie zamieszkałem w tym czerwonawym wieżowcu tuż przy Galerii Sztuki. Tak, tak… jako aspirujący artysta malarz, celowo ulokowałem się w tym właśnie miejscu.

blok1.jpg
blok2.jpg

Zmiany nadeszły również dla moich wampirzych towarzyszy. Na simowym Olimpie, gdzie siedzą sobie i w kulki lecą nasi bogowie, zadecydowano – że czas najwyższy namieszać w życiorysach co poniektórych krwiopijców…

I tak… pewnego niedzielnego wieczora Lilith Vatore znienacka wyszła za mąż za jakiegoś randoma. Zamieszkała z nim w Wierzbowej Zatoczce i urodziła mu córkę, Olgę. Nie powiem, żebym to pochwalał. Zyskał na tym tylko Caleb, któremu przypadły w udziale dodatkowe metry w Dworku Mordownika.

Lilith i random.jpg
Lilith i random1.jpg

I żeby nie było, że ściemniam - tu macie matkę z dzieckiem… Ustrzeliłem je obie na fotce, gdy Olga już trochę podrosła. Zdjęcia randoma nie zrobiłem, bo jest tak paskudny, że szkoda mi było pamięci w aparacie. Nie wiem, co Lilith w nim zobaczyła. Serce widać nie sługa i czasem chodzi dziwnymi ścieżkami…

Olga.jpg

Gdzieś w międzyczasie w Forgotten Hollow gruchnęła wieść, że Tulio Rimbaud z kimś się spotyka. Jednak nikt nie wie z kim, po co, na co i dlaczego. Próbowałem delikwenta pociągnąć za język, bo jeśli faktycznie coś jest na rzeczy, to może by się pochwalił? Odpowiedział zdawkowo, że sam nie wie… i że… się zobaczy.

Rąbka tajemnicy uchylił dopiero Teodor, utyskując ile wlezie na romans brata.

romans Tulia1.jpg
romans Tulia2.jpg

Długo nie trzeba było czekać, pewnego pięknego dnia Tulio Rimbaud został ojcem. Jak już się chyba domyślacie matką jego syna, Michała, okazała się jedna z sióstr Kaliente. Nie powiem Wam która, bo je wiecznie mylę. Nic to – pomyślałem sobie – następnym krokiem pewnie będzie ślub…

I wiecie co? Tym razem w połowie udało mi się przewidzieć, co się zdarzy… Bo, owszem, matka Michała bardzo szybko wyszła za mąż, tylko nie za Tulia, a za… Vlada Strauda! I przeniosła się z dzieckiem do jego pałacu.

romans Tulia3.jpg

Fotki malucha niestety nie posiadam. Wprawdzie poszliśmy z Tuliem do rezydencji hrabiego – w bojowych nastrojach i z kijami trekkingowymi w dłoniach – po to, by odbić małego… No dobra, bez tych kijków, ale za to z żądzą mordu w oczach. Jednak Vlad nas nie wpuścił.

Z początku chciał wyzwać nas do walki, ale szybko wycofał się z tego pomysłu. Okazało się bowiem, że dwóch Wampirzych Mistrzów stanęłoby przeciwko jednemu Wielkiemu Mistrzowi. A to już nie takie hop-siup jakby się wydawało, tym bardziej, że byliśmy z Tuliem przygotowani. A Vlad – nie…

I gdy się okazało, że okoliczności niezbyt mu sprzyjają, wezwał policję i oskarżył nas o napaść z bronią w ręku. Przesiedzieliśmy pół nocy na komisariacie, zanim Teodor wpłacił kaucję. Musieliśmy podpisać oświadczenie, że nie będziemy się zbliżać do Straudów i zakłócać im życiowego spokoju.

Oba te wydarzenia - związane z poczęciem nowego życia - brutalnie uświadomiły mi, że wampiry mogą mieć dzieci. I powiem Wam, że nie byłem pewien i do dziś nie jestem, czy to dobry pomysł sprowadzać na świat kolejne nieszczęśliwe dzieci nocy.

Deliberacje.jpg

Jedyne co mi zostało z poprzedniego życia – to talent do malowania. Od samego początku intuicyjnie wiedziałem, że to potrafię. W ciemno kupiłem sztalugi, płótna, farby. Oczywiście za pieniądze pożyczone od Tulia. Nigdy mu ich nie oddałem, podobnie jak tych – które dostałem od niego na czynsz. I nie dlatego, że taki ze mnie chytry szuja. Po prostu… nie przyjął pieniędzy, które otrzymałem za pierwszy sprzedany obraz.

– Daj spokój. – Przesunął banknoty po stole w moim kierunku. – Dopiero co zarobiłeś ten szmal. Zapłać czynsz i kup soki plazmowe. W sklepach są takie… co mają w składzie witaminy, minerały i roślinne białko. Na owocach długo nie pożyjesz. Stracisz siły i wypadną ci włosy.

Chodziło oczywiście o musującą plazmę, sprzedawaną w butelkach pakowanych po sześć sztuk do szarych, tekturowych kartonów.

– No, ale musisz wziąć! – Pchnąłem kupkę simoleonów z powrotem w jego stronę. – Ja nie mogę mieć długów.

– Nie wkurwiaj mnie, Vito! – prychnął. – Zachowujesz się jak idiota, co nosi wodę do rzeki. Będziesz kiedyś obrzydliwie bogaty, to postawisz mi plazmową Mary beczkowaną dwa stulecia temu. I to mi starczy…

Ale dość o przeszłości, wróćmy do akcji właściwej.
***

Jak myślicie? Co robi Sim, gdy wyrywa się na wolność z tak zapyziałej wiochy, jaką jest Forgotten Hollow? Oczywiście, że idzie do pubu! Dlatego i ja tam wieczorkiem pomknąłem, co by napić się czegoś mocniejszego i akurat trafiłem na wieczór zakutych łbów, a tak oficjalnie to rycerzy.

A jako, że pora wczesna, to ludzi było mało. Mimo to, uznałem, że czas poszerzyć krąg swoich znajomości, bo to może mi się kiedyś przydać. Dosiadłem się do jedynego stolika, gdzie siedziało dwóch nieznanych mi osobników. Podczas wymiany powitań oblukałem sobie ich wygląd. Po czym całkiem rozsądnie doszedłem do wniosku, że nie powinienem zbytnio wyróżniać z tłumu i… przyjąłem mroczną postać.

Vitalij6.jpg

Ku memu zaskoczeniu całkiem przyjemnie rozmawiało się z tymi dziwnymi panami. Żyjąc w Forgotten Hollow, unikałem zwykłych Simów. Kontakt z normalnym światem ograniczyłem jedynie do spraw zawodowych. Wciąż się bałem, że dopadnie mnie tak zew krwi i kogoś niechcący… no dobra, jednak chcący – dziabnę. A jak już raz skosztuję pikantnej krwi innego Sima, to popłynę niczym narkoman na głodzie.

Tymczasem, przez te lata dobrowolnego osamotnienia – dzięki pracy nad sobą – urosłem w siłę jako wampir. Ha, nie byłem już tak słabowitą dzieciną, jak z początku! Wzmocniłem też swoją wolę, a to pomogło mi kontrolować krwiopijcze pragnienia. Zresztą – w miarę upływu czasu – odczuwałem je coraz słabiej.

Dlatego rzuciłem się w wir nawiązywania nowych znajomości. Bardzo szybko zaprzyjaźniłem się z Salimem Benali, który całkiem niedawno wprowadził się do jednego z dwóch pozostałych mieszkań na moim piętrze.

Salim był literatem, dopiero co zjechał do San Myshuno i podobnie jak ja, nie znał tu nikogo. Jego książki źle się sprzedawały, ledwo wiązał koniec z końcem. Gdy pierwszy raz odwiedziłem jego mieszkanie i zobaczyłem jak ono wygląda, szczerze mu współczułem. Ujrzałem bowiem ruderę do remontu, przypominającą mój dom w Forgotten Hollow. Szczury, pająki, dziury w ścianach i inne tego typu atrakcje.

Salim cierpiał na wypalenie zawodowe i utratę weny. Z jednej strony bardzo chciał pisać i stworzyć swe wiekopomne dzieło, z drugiej jego uwaga wciąż wędrowała w kierunku starej, rozpadającej się konsoli do gier. Całe noce spędzał pykając w odmóżdżające strzelanki i w „Simowie na zawsze”.

A potem cierpiał, płacząc, że zmarnował kolejny tydzień swego życia. Zdążyłem go już na tyle polubić, że poczułem się zobowiązany do pomocy. Długo rozmawiałem z nim o smutku i potrzebie zmiany sytuacji, skwapliwie podsuwając swój rękaw do wypłakania się. Aż w końcu straciłem cierpliwość i powiedziałem:

– Dość tego użalania się nad sobą!

– Nie mam weny… – jęknął i dramatycznym gestem złapał się za głowę. – No, dobra, co proponujesz?

– Zamkniemy konsolę na kłódkę i zaczniesz pisać. Albo nie… Odpalimy konsolę i ja będę grał!

– A co ze mną?

– Już mówiłem, ty będziesz pisał.

– A mogę trochę pooglądać jak grasz?

– Dobrze, ale najpierw pójdziemy do mnie i zagramy w szachy.

– Że co?

– Że nic… Podumasz trochę nad posunięciami i wtedy do jasnej cholery wreszcie się skupisz. Potem wrócimy do ciebie i weźmiesz prysznic, żeby zwiększyć inspirację. Na koniec obejrzysz moją rozgrywkę w „Simowie na zawsze”, zdobędziesz kilka punktów rozbawienia, a w rezultacie może cię olśni i jakiś nowy pomysł wpadnie ci do głowy. Grunt to dobre przygotowanie do pracy! Twoja głowa musi być skupiona, zainspirowana, szczęśliwa i mieć dobry humor. Zaufaj mi, wiem co mówię. Chyba nie myślisz, że całe życie byłem bogaty, a moje obrazy sprzedawały się jak świeże bułeczki?

Wprawdzie do prawdziwego bogactwa było mi daleko, ale przy Benalim mogłem się czuć krezusem. Poza tym, trzeba było chłopa jakoś zmotywować.

– Przez długi czas ciężko pracowałem i podwyższałem poziom swoich umiejętności… – ciągnąłem mentorskim tonem głosu, gdy nagle zauważyłem na twarzy Salima… znudzenie. Był cały biały i prawie, że zasypiał!

– Gary Stu, to ty? – zapytał przeciągając sylaby.

Do diaska, nie o to mi chodziło! Przestałem gadać i czym prędzej zaciągnąłem go do stolika szachowego, a potem pod prysznic. Po zakończeniu przygotowań, kazałem mu jeszcze zjeść marchewkę, bo Simy pozytywnie reagują na warzywa i wreszcie zasiedliśmy do gry.

Salim1.jpg
Salim2.jpg

Spędziliśmy przy konsoli kilka godzin… I wydaje mi się, że pomogłem Salimowi, bo po obejrzeniu mojej rozgrywki napisał thriller pod tytułem „Bara-bara w płomieniach”…


……………………………………………………



Życie płynęło nadal, a ja odkryłem w San Myshuno bary karaoke i wsiąkłem. Oczywiście nie od razu, bo z zerową umiejętnością śpiewania – wstyd było gdziekolwiek się pchać.

Najpierw ćwiczyłem na sucho, bez muzyki… Choć w sumie to na mokro, bo pod prysznicem, żeby sąsiedzi myśleli, że gdy puszczam wodę – to rury tak wyją. Potem znęcałem się nad gitarą i jednocześnie śpiewałem. Jeśli były jakieś szczury w okolicy, to na pewno uciekły.

karaoke3.jpg
(Piosenka z obrazka nie istnieje, wymyślona na poczekaniu. Jedynie pierwsze słowa to tytuł jednej z simowych piosenek, która ma pewnie jakieś odzwierciedlenie w rzeczywistości, ale nie chciało mi się tego szukać... ;) )

Gdy moja praca z głosem zaczęła przynosić słyszalne efekty, zakupiłem zepsuty sprzęt do karaoke za bezcen. Sim, który mi go sprzedawał, miał minę jakby ubił interes życia. Nie wyprowadzałem go z błędu…

karaoke1.jpg

Caleb dowiedział się, że naprawiłem sprzęt i ostro napalił się na wspólne muzykowanie. A jako, że mieszkał sam w Dworku Mordownika, to już od kilku tygodni co noc zdzierał gardło, próbując wydobyć z siebie coraz bardziej słowicze tony. Gdy obaj byliśmy gotowi, odbyła się pierwsza próba mikrofonu.

karaoke4a.jpg
(Moje, wolne tłumaczenie fragmentu piosenki: “Twinkle, twinkle, little star”)


Najbliższego sobotniego wieczora udaliśmy się do baru karaoke, by swoimi umiejętnościami wokalnymi porwać tłumy, ale niestety… plan spalił się na panewce. Gdy siedzieliśmy przy szynkwasie i wzmacnialiśmy gardła drinkami – zadzwoniła Lilith. Okazało się, że Caleb obiecał siostrze zaopiekować się Olgą. Obiecał i zapomniał. Dopiero ten telefon przywrócił mu pamięć. Lilith oznajmiła, że oni z randomem są już gotowi do wyjścia i jeśli wiarołomny braciszek natychmiast nie przyjdzie, to przepadną im bilety na Newcrest Kabareton. A ona jaja mu utnie przy samych korzeniach. Oczywiście, ten idiota niechcący włączył system głośnomówiący w telefonie i cały bar to słyszał.

Czerwony ze wstydu Caleb, bąknął pod nosem kilka słów przeprosin, po czym uskutecznił wampirzy pęd i zniknął z mojego pola widzenia.

Zostałem sam i już pogodziłem się z faktem, że nici z robienia za gwiazdę wieczoru, gdy ktoś postukał mnie w ramię. Obróciłem się i zobaczyłem, że to Teoś Rimbaud.

karaoke5.jpg
karaoke6.jpg
(To nie jest tłumaczenie „London Bridge is falling down”, tylko całkiem dowolna, brutalna przeróbka ;) )

Poszło nam całkiem nieźle. Wprawdzie Teodorowi przydałoby się kilka lekcji śpiewania, ale i tak radził sobie lepiej niż większość Simów, którzy publicznie próbują swych sił w karaoke. Za wcześnie jeszcze, by ludzie wydzierali nam autografy z rąk, ale wiadomo – nie od razu Rzym zbudowano.

C.d.n.
Ostatnio zmieniony wtorek 09 lis 2021, 23:22 przez Percival159, łącznie zmieniany 1 raz.
"Ukarani czy bezkarni –
Ciemność im na nerwach gra.
Bezimienni, legendarni –
Omawiają przyjście dnia".
(J. Kaczmarski)

Awatar użytkownika
Alibali
Pisarz
Pisarz
Posty: 3454
Rejestracja: czwartek 05 kwie 2018, 22:31
Lokalizacja: Roztocze
Origin ID: Aschantka

Post autor: Alibali » niedziela 24 paź 2021, 20:46

Niewesołe jest życie staruszka.... Tfu - wampira.... Chociaż - po zastanowieniu - czy to nie to samo, wziąwszy pod uwagę wiek przeciętnego wampira?
Twój wampir to całkiem zdrowo myślący, obrotny koleś... Całkiem przyzwoicie sobie radzi, zważywszy trudne początki... Szybko doszedł do wniosku, że ciężką pracą tylko Simy a nie wampiry się bogacą... Albo dobrym ustawieniem się w życiu, jak niektóre rude damulki. Postanowił więc szybko zmienić swoje emploi. Machanie pędzlem i owszem - przynosi jakieś tam wymierne korzyści, no ale jednak trzeba się namachać tym pędzlem! I najczęściej nikt cię nie widzi, bo trzeba mieć dużo szczęścia, by cię wystawiono w jakiejś podrzędnej Galerii. Siedzisz w tym swoim atelier, i najczęściej sprzedajesz na Plopsy, gdzie nikt prócz zramolałych staruszków i zrzędliwych babć nie zagląda. Prawdziwa sława to jest MUZYKA! Przez duże G - (jak Gwiazda)! Nawet jak wydasz z siebie wierszowany bełkot - byle na tyle szybko, by nikt nie zapamiętał słów, to i tak podfruwajki będą patrzeć na ciebie z cielęcym zachwytem! I o to chodzi! Ja jestem macho - niech kobiety to zobaczą... I w ten deseń!

Świetna kolejna część. Czytałam z wielką przyjemnością!

Awatar użytkownika
bobas52
Mistrz Humoru
Mistrz Humoru
Posty: 1793
Rejestracja: piątek 06 kwie 2018, 19:12
Lokalizacja: Gliwice
Origin ID: bobas52

Post autor: bobas52 » poniedziałek 25 paź 2021, 11:28

Podobno uczciwością i ciężką pracą ludzie się bogacą. To przysłowie w mojej ocenie, na przestrzeni minionych dekad, zwyczajnie straciło swój sens. Historia dowodzi, że w realnym życiu w wielu zawodach, które wymagają większych kompetencji intelektualnych, stabilizacja finansowa nie idzie za nimi w parze. Doskonale wiemy, że tylko nielicznych stać na wakacje w Dubaju i Ferrari (to tylko taka moja dygresja).

Przechodząc do dalszej części "Pamiętników wampira" daje się zauważyć, że Witalij postawił na rozwój cennych umiejętności, które w konsekwencji dały mu możliwość zmiany okolicy i domostwa. Mówi się, że pieniądze szczęścia nie dają... ale przynajmniej pozwalają wygodnie być nieszczęśliwym :)
W świecie simowych ludzików najbardziej intratne zawody to: specjalista od komputerów, pisarz i muzyk oraz malarz i wolny strzelec. Osobiście majątku dorobiłam się mając uznaną pisarkę, której wydane dzieła owocowały całkiem przyzwoitymi i co nie jest bez znaczenia - stałymi tantiemami.
Jest jeszcze jeden sposób, który dostarcza stały dochód i zapewnia spokojną emeryturę - drzewko pieniążkowe :lol:

Podoba mi się to, że Twoje wampiry kierują się w życiu sympatią i antypatią. Potrafią szybko wpaść w gniew i równie szybko się zreflektować oraz wyciągnąć właściwe wnioski (ok nie wszystkie wampiry ;) )... jednym słowem uczą się na swoich błędach.
Coś mi podpowiada, że z tak przyjaznym charakterem nawet jako wampir Vitalij odnajdzie się w nowej rzeczywistości. Czego mu serdecznie życzę.

P.S Masz lekką klawiaturę :D świetne dialogi i super się czyta Twoje wspomnienia :13-thumbs-up: .

Awatar użytkownika
kreatora
Satyryk
Satyryk
Posty: 2228
Rejestracja: środa 04 kwie 2018, 13:49
Lokalizacja: Gdańsk
Origin ID: kreatora

Post autor: kreatora » poniedziałek 25 paź 2021, 23:50

Aby sie wydostac z rudery i przeniesc do apartamentu trzeba sie nieźle namachać pędzlem i odcierpieć wiele godzin przy sztalugach. Ale po prawdzie w kazdym wampirze drzemie atysta - (albo gracz komputerowy - tez sposób na przyjemnie spedzenie nocki) - wiec Witalij dosc szybko wylądował w mieście.
Odkryl tam nowy gatunek mieszkanców - "niewampiry" i okazało sie, ze nawet z potencjalna kolacja mozna sie zaprzyjaźnić. Tylko potencjalną bo Witalij stara sie ze wszystkich sił byc "grzecznym wampirem" i poprzestaje na soczkach z lodowki. Jeszcze nie odkryl , ze niektorzy lubia być gryzieni i po miescie lata sporo masochistek, dla ktorych być possaną przez wampira to romantyczne przezycie,
No cóz moze nigdy tego nie odkryje, bo wyglada na zakompleksionego faceta, ktory lubi uzalac sie nad sobą zamiast cieszyc sie zyciem wampira, który dzieki swoim unmiejetnosciom jest PONAD reszta smiertelnej gawiedzi, (czesto doslownie: "PONAD" o ile nauczyl sie juz latać jako nietoperz)
Ale zycie wampra jest dluuugie i jest spora szansa ze nasz malarz jeszcze zostanie prawdziwym "ksieciem nocy"z gronem wielbicielek ktore beda marzyc o tym by je pogryzl - bo to bardzo przystojny wampir.,, :cat_mwaha:
Na razie odkryl muzyke i przyjemnosc spiewania. (Dobrze ze nie organy, bo sasiedzi z organami za sciana raczej by nie wyrobili...)
ORIGIN ID Kreatora Hero of Answers on EA AHQ

Awatar użytkownika
Percival159
Naczelny
Posty: 553
Rejestracja: piątek 11 cze 2021, 12:06
Origin ID: Percival159

Post autor: Percival159 » wtorek 26 paź 2021, 09:43

Dziękuję Wam za komentarze. :)

@Alibali Jakoś sobie wampir radzić musi, więc kombinuje jak koń pod górkę. Śpiewanie póki co, to tylko hobby, choć może i przygotowywanie gruntu pod zakup dodatku "Zostań gwiazdą"... ;) , którego jeszcze nie mam. Bo być Gwiazdą, przez duże G, to jest coś! :) Na razie Vitalij zarabia przede wszystkim malowaniem, choć ima się też innych zawodów, głównie dlatego, że zaczęłam nim robić aspirację "Sim renesansu". W rozgrywce jestem dużo dalej niż w opowieści, ale malowanie obrazów wciąż się opłaca. A Plopsy wcale nie jest takie złe... byle tylko ktoś chciał kupic. ;)

@bobas52 Coś o tym wiem, znaczy o słabej aktualności przysłowia, które przytaczasz. Dlatego Vitalij po latach pracy, wylądował w średniej wielkości mieszkanku i nadal nie stać go na domek, choćby nieduży w Wierzbowej Zatoczce. Będzie się jeszcze przeprowadzał, ale do posiadaniu chałupy - wciąż mu daleko. Człowiek w takiej sytuacji czuje się krezusem i zwycięzcą, gdy jego przestrzeń powiększa się z jednego pokoju i kuchni do trzypokojowego mieszkania. No, chyba... że zostanie Gwiazdą, ale tego dodatku jeszcze nie znam, więc nie wiem jak to działa. :)

Jeśli chodzi o zarabianie pieniędzy, to malowanie obrazów jest faktycznie opłacalne. Gdy Sim ma 10 poziom malowania, ostatni poziom kariery malarza i aspirację malarz zrobioną, wtedy maluje głównie arcydzieła. Za jeden obraz sprzedany kolekcjonerowi wpada 4-5 tysięcy simoleonów, ten sam obraz sprzedany na Plopsy to zysk wielkości kilkunastu tysięcy. Pisarz ma zyski z tantiem, im więcej książek napisze, tym lepiej. Jako muzyk, żaden mój sim jeszcze nie pracował, jako specjalista od komputerów też chyba nie, choć zdarzało im się dorabiać programowaniem, pisaniem wirusów, wtyczek i innych. Największy zarobek miały te moje ludziki, które zwyczajowo brały się za uprawianie ogrodu. Tu po wyewoluowaniu roślin na najwyższy poziom zysk sięgał od kilkunastu do kilkudziesięciu simoleonów dziennie.

@kreatora :D :D :D Świetnie podsumowałaś Vitalija. Tak, to "grzeczny wampir", który z uporem maniaka odżegnuje się od wykorzystywania wampirzych mocy. Taka krwiopijcza ciapa. ;) Co do latania jako nietoperz, no cóż - masz chyba dar przewidywania. :D Będzie o tym wzmianka w kolejnej już właściwie skończonej części, i jak zawsze wyjdzie na to - że Vitalij z wampirzego księcia ma w sobie... mniej niż zero, hahahaha. Co do żywienia się krwią Simów, to, cóż... Kiedyś przychodzi ten moment, w którym przed krwiopijczym rozprawiczeniem czy tam rozdziewiczeniem żaden wampir nie ucieknie. ;) Nawet najbardziej oporna sztuka musi się poddać. ;) A co dalej, to zależy już od konkretnego osobnika. Ostatnio w rozgrywce Vitalij postanowił postraszyć podrywającą go Simkę, która nie za bardzo przypadła mu do gustu. I udawał, że gryzie... A w dymku miał owoc plazmowy, zamiast tej szarej szyjki z dziurkami.

Zobaczymy, ile wieków simowego trwania będzie potrzebował, by się wyrobić i zostać "księciem nocy"... ;)
"Ukarani czy bezkarni –
Ciemność im na nerwach gra.
Bezimienni, legendarni –
Omawiają przyjście dnia".
(J. Kaczmarski)

Awatar użytkownika
SimDels
Komiksomaniak
Komiksomaniak
Posty: 3346
Rejestracja: środa 04 kwie 2018, 10:42
Lokalizacja: miasto kamienic
Origin ID: SimDels
Kontakt:

Post autor: SimDels » wtorek 26 paź 2021, 21:17

"Na simowym Olimpie, gdzie siedzą sobie i w kulki lecą nasi bogowie..." -ponownie genialne teksty, uśmiałem się i zaciekawiłem wieloma wątkami. Caleb chyba niezbyt zadowolony zarówno z nowego zw.. tranzakcji jak i z przemysleń o byciu swoista atrakcja turystyczną :D Teksty Teodora też powalają (jak to leciało? "Chopy to czasem większe plotuśnice iod bab" :D ) bohater drugiego planu przy szachownicy zresztą wyłapuje wszelkie smaczki pewnie po to by rychło błysnąć w okolicy jako krzewiciel ciekawych nowin :)
Nasz bohater to jak sie okazuje totalny myśliciel i filozof ale ciekawym zapętleniem jego rozważan była...gra w Simy z nowo poznanym kolegą :D W ten sposób nieświadomie doświadczyli tego co tajemnicze siły robią z nimi no ale jak widac ;nowe miasto-nowe możliwości. Karaoke okazało się chyba jego największym żywiołem ,z Teosiem dali czadu i kto wie... może wyrosną jeszcze na band światowego formatu :) :a_bravo:
Więcej moich chałupek i inszych rzeczy znajdziesz tu na forum oraz na SDW i BSR. Masz pytania ? Pisz śmiało :)
Dobrej zabawy!

Awatar użytkownika
Percival159
Naczelny
Posty: 553
Rejestracja: piątek 11 cze 2021, 12:06
Origin ID: Percival159

Post autor: Percival159 » środa 27 paź 2021, 11:29

@SimDels Dzięki za komentarz. :) Nie na darmo nasze Simy mają trochę tych opcji plotkowania w interakcjach rozmowy... I tyczą się one wszystkich, również "chopów", a powiedzenie, które przytoczyłeś ma w sobie wiele z prawdy. ;) Wszak wszyscy jesteśmy człowiekami, to jest ludźmi. :D Powiem ci, że bezbłędnie rozgryzasz moich bohaterów i ich motywacje. :) Zobaczymy czy temat karaoke jeszcze wypłynie, choć muszę przyznać, że ten moment w rozgrywce sprawił mi dużo frajdy, co pamiętam do dziś, mimo że od tego czasu upłynęło już dwa lata. To niesamowite i zabawne, jak ci Simowie wyją, zanim nauczą się śpiewać. :D Ale im więcej ćwiczą, tym lepiej dają sobie radę. I w teorii tak to powinno działać, a w prawdziwym życiu, wiadomo - różnie bywa... ;)
"Ukarani czy bezkarni –
Ciemność im na nerwach gra.
Bezimienni, legendarni –
Omawiają przyjście dnia".
(J. Kaczmarski)

ODPOWIEDZ

Wróć do „Wampiry i inni, czyli bajki Percy”